De la Rosak Barcelonetako igerilekuen oroitzapenetan murgilduko gaitu

Chariny Produkzioak "Las piscinas de la Barceloneta" antzezlana aurkeztuko du ostiralean Ermua Antzokian, iluntzeko zortzi eta erdietatik aurrera. "Las piscinas de la Barceloneta" antzezlana da, Secun de la Rosak idatzi, zuzendu eta antzezten duena. Antzerki-monologo bat, non interpreteak eta egileak ariketa nostalgikoa eta introspekziozkoa egiten duen. Sebastian Alonso Roca protagonistaren oroitzapenak aztertzen ditu, eta bereziki azpimarratzen du 1977ko uda, Barcelonetan ibili baitzen. Sarrerak 10 euro balio du eta aldez aurretik eros dezakegu Lobiano Kultur gunean, Kutxabanken webgunean edo bere orotariko kutxazainen sarean.

Sinopsia

Sebastian Alonso Roca, adin ertaineko gizona, bere bizitzako unerik erabakigarrienean dago. Gonbidatu gisa joan zen ekitaldi batera, 70eko hamarkadako Bartzelonako aldiriko auzoetan etorkinen poltsak bizi zituen baldintzak gogorarazteko. 77ko udara eraman zuten haren oroitzapenek, bere bizitzako luzeena eta biziena. Gaztaroaren oharkabean, ia dirurik gabe, toalla zahar bat eta eguzkitako betaurreko batzuk hartuta, auzotik irtetera ausartu zen, Barcelonetako bere igerileku idealizatuetara joateko. Ez nekien zergatik egiten zuen, ez nekien zer aurkituko zuen. Baina ezin zuen saihestu.

20. hamarkadako modernitatean bere distira bizi izan zuen konplexu horretan, portuaren ondoan eta gainbeheran zegoena, igerileku bat dago, zeinari «deliziosa» deitzen dioten, garaiko pertsonaia lunpen eta marjinalak biltzen dituena: paraleloko artistak, homosexualak eta transexualak, LGTBI ekintzaileak, anarkistak, frankismoko kartzeletatik bizirik ateratakoak, txaperoak, txinatar auzoko estraperlistak, marinelak, poetak, eta abar.... Ez daki zer den Paraleloa. Ez estraperloa, ez auzo txinatarra. Baina horrek guztiak badu zerbait erakartzen duena. Igerileku hori nolakoa izango den imajinatzen eta idealizatzen egunak eman ondoren, baita bertan ibiltzen direnek ere, inori ezer esan gabe, igerileku hori ezagutzera ausartuko da.

Anekdotikoa, esperpentikoa izaten hasten dena, bizipen bihurtzen da.

Obra hau ikustean, bat liluratuta geratzen da, beraz, samurtasunez eta maitasunez gainezka dago, eta horrekin dago eraikita kontakizuna. Zaila da hori adieraztea; bizitza-mokadu bat bezalakoa da, lehen pertsonan bizi izan ez dena, baina ezagutzen duzuna.